فکه ؛ یعنی بوی عشق ، حسن باقری ، مجید بقائی ، سید شهیدان اهل قلم - سید مرتضی آوینی .
خجالت می کشم سرم رو بلند کنم و تو چهره هاتون نگاه کنم ، ولی شما می تونید زیر پاهاتون رو نگاه کنید . سرم رو پایین میندازم ، چقدر سخت راه میرم احساس می کنم زمین می خواد ترک برداره و منو ببلعه .
فکه یعنی از فرش تا عرش ؛ گمشدم ، تموم لحظه ها صدای شهید آوینی در گوشم می پیچه : ( ...حرم عشق کربلاست و چگونه در خاک بماند آنکه پرواز را آموخته است و راه کربلا می داند و چگونه از جان نگذرد آنکس که می داند جان بهای دیدار است ... ) .
احساس می کنم شکستنی شدم ، به زحمت آب دهانم رو قورت میدم ، بغضی راه نفسم رو بسته و چشمهای مغرورم با هر تلنگری بارانی میشه ، ویرانم کنید و از نو با خاک خود بسازید .
خودم رو مرور می کنم ، چیزی برای گفتن ندارم ، کار مثبتی نکردم ، آرزوی ... . خدا رو به شهدای فکه قسم دادم ... و نتیجه این شد . سال هاست که زندگی منو به بازی گرفته ، حالا من اونو به بازی می گیرم ! و فردا ...
سیدنا ، چقدر سبک میشم وقتی کلمات معجزه گونه ات تو ذهنم عبور میشه . و صدای دلنشینت تموم افکارم رو پاره میکنه .
ای شهید ، ای آنکه بر کرانه ازلی و ابدی نشسته ایی ، دستی برار و ما قبرستان نشینان عادات سخیف را بیرون کش !