آفتابی که از کعبه تابید ، افق را به " رنگ سعادت " آمیخت .
" سیزده رجب " ، نحوست تاریخ را زدود .
" خط خدا " را سرمشق علی (ع) است .
هر که با سیره او همسان و همسوست " علوی " است .
علی (ع) را کجا می جویید ؟ در افسانه ها و اساطیر در کتابها ؟ در غزلها و دیوانها ؟ در حدیثها و کتب فضایل مناقب ؟
علی (ع) کتابی است ، بی نیاز از شرح و تفسیر !
جانی که سرمست "شراب ولا " نیست ، تهمت بودن است .
 پدرم روزت مبارک . و چه زیبا روز میلاد علی (ع) را روز پدر نام نهادند . هر چند که هیچم اما هر چه دارم از تو دارم .امامت ریاستی است عمومی هم در امور دینی هم در امور دنیایی (1) از نظر اعتقادی نیز شیعه امامت را لطف خداوند به بندگان خود می داند،
امام صادق(ع) نیز در شرح موقعیت امام عبارات روشنی را بیان داشت وفرمود: امامت میثاقی است بین خدا و انسان (2) و آن که بمیرد وامام خود را نشناسد همچون کافر مرده است.(3)
چنین امامی؛ از نظر اعتقادی دو نوع ولایت بر جامعه دارد : 1) ولایت تکوینی که مضمون روایت «لولا الحجه لساخت الارض اهلها؛ اگر زمین از حجت خدا خالی باشد زمین اهل خودش را در خود فرو می برد» (4) ، بنابراین زندگی موجودات عالم به زنده بودن امام (ع) است.
2) ولایت تشریعی امام (ع) ‌است که ولایت تشریعی امام از جنبه های مختلف اخلاقی، اجتماعی،‌ سیاسی و ... است که مضمون آیات ابتدایی سوره مؤمنون در سایه عمل و اطاعت از ولایت تشریعی آنان حاصل می شود تا انسان وارث بهشت شود «اولئک هم الوارثون الذین یرثون الفردوس هم فیها خالدون» (5)
اما از نظر اخلاقی: همان طور که هدف بعثت رسول خدا(ص) تکمیل مکارم و فضایل اخلاق معرفی شده ائمه اطهار(ع) نیز سعی داشتند فضایل و حسنه نفسانی و روش اکتساب آنها را تعلیم دهند چنانکه بخش وسیعی از روایات و احادیث باقی مانده از آنان در زمینه مسایل اخلاقی است و وجود امام (ع) نیز بهترین الگو برای جلوگیری از افراط و تفریط های مسایل اخلاقی است. بنابراین تکامل روحی ومعنوی تنها در پرتو وجود امام (ع) انجام می گیرد.
 اما از نظر سیاسی و اجتماعی:‌ شهید مطهری می نویسد: مسأله امامت را اگر از وجهه های اجتماعی و سیاسی یعنی از وجه حکومت و رهبری در نظر بگیریم نظیر عدل است یعنی داخل در حوزه امور ایمانی است و اگر از جنبه معنوی بنگریم یعنی از آن نظر که امام به اصطلاح احادیث حجت خدا و خلیفه الله است رابطه معنوی میان هر فرد مسلمان و انسان کامل هر زمان ضروری است، جز مسایل ایمانی است (6)
وظیفه و شؤون امام (ع) از نظر اجتماعی و سیاسی با توجه به کتاب الحجه اصول کافی چنین بیان شده است که امام (ع) علاوه بر دادن مواد تفکر، روش فکر کردن و نجات انسانها از اسارتهای فکری، عوامل محیطی، ‌تعصب، تقلید و هوسهای نفسانی، شأن رهبری جامعه را نیز به عهده دارد به عبارتی هم به لحاظ اینکه فهم او از دین کامل است هم دارای مرجعیت دینی برای هدایت معنوی جامعه است و هم دارای رهبری سیاسی برای اداره جامعه ؛ گرچه ممکن است در اداره جامعه کسی را از طرف خدا اذن دهد یا منصوب کند.
وجود امام در جامعه شرط اصلاح و رفاه مردم است زیرا آنکه ستمکار را از ستم باز می دارد ،‌ مردمان را ایمان و عبادت و دادگستری می آموزد و به نگهداشت امور اجتماعی تشویق می کند امام است چنانکه امام صادق(ع) فرمود: امام (ع)‌ برای مردم شاهد است و باب الله و راه به سوی خدا و مفسر وحی ،‌ او دارای قدرت معجزه و استدلال محکم است و همچون ستارگان برای ساکنان آسمانها برای حفظ و هدایت مردم این زمین به امامت برگزیده شده است ، آنان شبیه کشتی نوح هستند، هرکس بدانها دست یابد رستگار می شود و به ساحل نجات می رسد. (7)
در روایتی از امام صادق(ع) نقل شده است که خداوند هدایت روحانی مردم را به آنان تفویض کرده است مردمی که باید همیشه چنین رهبر و هادی را داشته باشند حتی اگر دو نفر در روی کره زمین باقی بمانند یکی از آندو به خاطر نیاز به ارشاد و هدایت امام می شود.(8)
اصل نیاز جامعه به رهبری و مدیریت یک امر بدیهی است؛ چون هیچ جامعه ای بدون رهبر بقا و دوام نخواهد یافت.
 نظام همه امور در گرو وجود مدیریّت صحیح است، لذا هر جمعیتی، وقتی بخواهند تشکیل شوند در بین خود رئیس و رهبری را انتخاب می کنند و این مسأله، عملاً مورد اتفاق همة ملل بوده و هست، اگر چه در نوع و شکل آن و فردی یا گروهی بودن آن تفاوتها و نظرات مختلف دارند.
سُلَیم بن قیس، یکی از یاران فرزانه حضرت علی(ع)، نقل می‌کند که، به امیرالمؤمنین علی(ع) عرض کردم کمترین چیزی که به آن آدمی گمراه می‌شود، چیست؟
آن حضرت فرمود: «اینکه آدمی کسی را که خدا دستور داده است تا از او اطاعت کند نشناسد و نداند که چه کسی را خداوند واجب فرموده تا ولایت و سرپرستی او را بپذیرد و نداند که حجت او در زمین کیست و شاهد و گواه خداوند بر مردم چه کسی است. اگر کسی اینها را نداند و نشناسد براستی که گمراه و سر گشته در دین است.»
سلیم می‌گوید: از حضرت علی(ع) پرسیدم: کسانی که این ویژگی‌ها را دارند، چه کسانی هستند؟
و آن حضرت فرمود: «همان کسانی که خداوند از ایشان همراه خود و پیامبرش نام برده و فرموده است: ای کسانی که ایمان آورده‌اید از خدا و رسول و صاحبان امر اطاعت کنید.» (9)
ابو بصیر، از یاران پاکباخته حضرت صادق آل محمد(ع) نقل می‌کند که آن حضرت فرمود: «طوبی از آن کسی که در زمان غیبت قائم ما به امر – ولایت و امامت – ما تمسّک جسته باشد. آن کسی که پس از هدایت الهی دلش دیگر به کژی نگراید.»
ابو بصیر می‌گوید: من از امام صادق(ع) پرسیدم: طوبی چیست که پاداش چنین‌ کس ارجمندی است؟
و آن حضرت پاسخ داد: «طوبی درختی است در بهشت که ریشه در خانه علی بن ابی طالب(ع) دارد و هیچ مؤمنی نیست که شاخه‌ای از آن درخت بهشتی در خانه‌اش نباشد. چنانچه خداوند در وصف اهل‌ بهشت می‌فرماید: طوبی از آن ایشان است و جایگاه و سرانجامی نیکو خواهند داشت.» (10)
«وَ جَعَلْنا مِنْهَمْ اَئِمَّةً یَهْدُونَ بَأَمْرِنا، لَمّا صَبَرُوا» (11)  [و از ایشان امامانی قرار دادیم که به امر ما هدایت می‏کنند…]
شأن و موضع و مقامی است که از جانب خدا به بندگان برگزیده‏اش اعطا شده است و در تمام اعصار ادامه داشته و خواهد داشت.
و به این ملاحظه است که در نظام امامت، وقتی از جانب ولیّ امر، خواه شخص امام یا کسانی که از جانب او منصوب و معین شده‏اند و یا یکی از فقهاء که در عصر غیبت نیابت عامّه دارند، امری صادر گردد، باید اطاعت شود و مخالفت آن ردّ حکم در حکم خدا و شرک به خدا است.

پی نوشت :
1. قواعد المرام، ص 174؛ تمهید الاصول 248؛ باب حادی عشر ص 39.
2.اصول کافی، ج 1، ص 318 کتاب الحجة.
3. همان، ص 462.
4. بحار الانوار، ج210/16.
5. مؤمنون، 11.
6. امامت ورهبری، ص 92.
7. کافی ج 207/1 به بعد رساله اعتقادات صدوق.
8. کافی ج 205/1 به بعد کتاب الحجه.
9. بحار الانوار ج 23 ص 82.
10. بحارالانوار ج 53 ص 123.
11. سوره سجده آیه24