چرا جنگیدیم ؟    
جنگ ما جنگ هابیل و قابیل بود . هابیلیان و قابیلیان . جنگ ما جنگ ، ابابیل بود و ابرهه ،ابابیل هایی که سنگ بر تانکهای ابرهه کوبیدند . جنگ ما جنگ درخت بود و تبر ، درختانی که لبه تیز تبرها را شکستند . جنگ ما ، جنگ جنگل بود و آتش ، عده ایی سوختند تا مبادا امروز از ما فقط زغالی در تاریخ به چشم بیاید . جنگ ما ، جنگ شهادت و ذلالت بود . شهادتی که نگذاشت از ایران جز تلی استخوان برای آیندگان بماند ...
جنگ ما جنگ گندمزار بود و سیل ملخها . اگر نمی جنگیدیم ، ساقه هایمان را هم باقی نمی گذاشتند ...
ما اگر نمی جنگیدیم ، باید معنای استقامت را در فرهنگ فارسی عوض می کردیم ، ما اگر نمی جنگیدیم باید فرهنگستان زبان اسارت را جایگزین آزادگی می کردیم .
ما اگر نمی جنگیدیم خلیج همیشه فارس را خلیج عربی می خواندند ، اروند رود جاری را شط العرب لقب می دادند . ما اگر نمی جنگیدیم با شرمندگی در برابر جهان آرا باید خرمشهر را (محمره) تلفظ می کردیم . باید با خجالت در برابر چمران سوسنگرد را (خفاجیه) می خواندیم و با سرافکندگی در برابر ملت ،خوزستان را ( عربستان) می نامیدیم . ما اگر نمی جنگیدیم ، باید با شرم در برابر شهدا ، اهواز را ( احواز ) می نوشتیم . باید با عجز در برابر دلیر مردان ، آبادان را ( عبادان ) می گفتیم و با شرمساری در برابر مسلمانان ، ایران را ( قادسیه ) می خواندیم ...
ما اگر نمی جنگیدیم ، باید جمهوری اسلامی را به دیکتاتوری بعث تغییر می دادیم . ما باید می جنگیدیدم تا مزه غیرتمندی را می چشیدیم ، تا طعم خوش شهادت را در میافتیم ، تا شیرینی آزادگی را حس میکردیم ،تا احساس خوش ماندن در رگهایمان میدوید، تا نسیم دلنشین همدلی برقلبهایمان می وزید .
ما باید می جنگیدیم ، تا کوچه ها و خیابانهای شهرها ، عطر شهادت را گم نمی کرد.
ما باید می جنگیدیدم تا نهال شکوفای وجودمان را از ریشه نمی خشکاندند .
                                                                                                                      شهید سید مرتضی آوینی