شعاع درد مرا ضرب در عذاب کنید          مگر مساحت رنج مرا حساب کنید
 محیط تنگ دلم را شکسته رسم کنید           خطوط منحنی خنده را خراب کنید
  طنین نام مرا موریانه خواهد خورد               مرا به نام دگر غیر از این خطاب کنید
  دگر به منطق منسوخ مرگ می خندم              مگر به شیوه دیگر مرا مجاب کنید
   در انجماد سکون ، پیش از آنکه سنگ شوم          مرا به هرم نفسهای عشق آب کنید
مگر سماجت پولادی سکوت مرا                       درون کوره فریاد خود مذاب کنید
بلاغت غم من انتشار خواهد یافت                   اگر که متن سکوت مرا کتاب کنید
قیصر امین پور 

این انشای که یک کودک دبستانی اهل آرزوانا ( در ایتالیا ) است :
گرسنگی در جهان خیلی زیاد است . ملت هایی هستند که از گرسنگی می میرند . آن جا مگس هست ، تمساح ، عنکبوت ، گرسنگی ، آن جا آفریقاست .
اما هند هم همچو تعریفی ندارد . در چین به تو پول می دهند ، اگر بچه پیدا نکنی . گرسنگی در جهان مثل کرم می لولد ، مثل کرم خاکی . کشورهای پول دار زیادی وجود دارند که حتی نمی دانند اصلاً گرسنگی را چطور می نویسند ، اما در هند ، آفریقا ، بازیلیکاتا می دانند گرسنگی را چطور می نویسند .
جهان حال آدم را بهم می زند ، کره زمین حال آدم را بهم می زند ، انسان حال آدم را بهم  می زند ، جهان مثل یک بریز و بپاش پول دار رفتار می کند و لازاروس هم آفریقا است و یک کمی هم از پرو . پرو قدیم ها خیلی پول دار بود ، حالا از زور گرسنگی شکم درد دارد .
جهان حال آدم را بهم می زند ، من نمی ترسم این را بگویم ، چون مبصر کلاس هستم و اجازه دارم بعضی چیزها را بگویم .
و به این شکل این انشا را تمام می کنم ، با این کلمات :
انسان از نسل میمون نیست ، بلکه از نسل خفاش خون آشام است !
برگرفته از کتاب : در آفریقا همیشه مرداد است . نویسنده : مارچلو دِ اورتا . ترجمه :حمید زرگر باشی . انتشارت : نقش خورشید .
( این کتاب مجموعه ایی از شصت انشای یکی از دبستانهای آرزوانا (در ناپل ) جنوب ایتالیا که توسعه نیافته  است می باشد . پس از انتشار این کتاب در ایتالیا در سال 1990 مافیا با نفوذی که در ارکان قدرت داشتند ، سبب اخراج مارچلو د اورتا معلم این دبستان از کار شدند . با این حال در بسیاری از کشورها چاپ شد ، که آیینه تمام نمای صداقت کودکانی است که با کلماتی ساده بی رحمی جامعه خود را بیان می کنند ) .

فکه ؛ یعنی بوی عشق ، حسن باقری ، مجید بقائی ، سید شهیدان اهل قلم - سید مرتضی آوینی .
خجالت می کشم سرم رو بلند کنم و تو چهره هاتون نگاه کنم ، ولی شما می تونید زیر پاهاتون رو نگاه کنید . سرم رو پایین میندازم ، چقدر سخت راه میرم احساس می کنم زمین می خواد ترک برداره و منو ببلعه .
فکه یعنی از فرش تا عرش ؛ گمشدم ، تموم لحظه ها صدای شهید آوینی در گوشم می پیچه : ( ...حرم عشق کربلاست و چگونه در خاک بماند آنکه پرواز را آموخته است و راه کربلا می داند و چگونه از جان نگذرد آنکس که می داند جان بهای دیدار است ... ) .
احساس می کنم شکستنی شدم ، به زحمت آب دهانم رو قورت میدم ، بغضی راه نفسم رو بسته و چشمهای مغرورم با هر تلنگری بارانی میشه ، ویرانم کنید و از نو با خاک خود بسازید .
خودم رو مرور می کنم ، چیزی برای گفتن ندارم ، کار مثبتی نکردم ، آرزوی ... . خدا رو به شهدای فکه قسم دادم ... و نتیجه این شد . سال هاست که زندگی منو به بازی گرفته ، حالا من اونو به بازی می گیرم ! و فردا ...
سیدنا ، چقدر سبک میشم وقتی کلمات معجزه گونه ات تو ذهنم عبور میشه . و صدای دلنشینت تموم افکارم رو پاره میکنه .
ای شهید ، ای آنکه بر کرانه ازلی و ابدی نشسته ایی ، دستی برار و ما قبرستان نشینان عادات سخیف را بیرون کش !       

آنانکه که خاک را به هنر کیمیا کنند
           آیا شود که گوشه چشمی به ما کنند؟