دریای دل ....
 نمی دونم وقتی در تنهایی وجودت غور میخوری و به اصل اون فکر می کنی با چه جوابی خودت رو قانع می کنی ؟
از کجا اومدم ، چرا ؟ تا کی ؟ برای چی ؟  چرا مریضی ؟ چرا مشکلات ؟ چرا کارو تلاش؟ چرا هجران و دوری ؟ و... و هزاران سؤال که ذهنت رو پر کرده و مثل یک فیلم جلوی چشمات رژه میرن ...
تا بحال به دریا نگاه کردی ؟ چقدر عظیم و زیباست . اما درعین حال تنها ؛ گاهی آروم ، گاهی مواج ، گاهی هم طوفانی ؛ راستی چرا این طوریه  ؟ مگر اشکالی داره همیشه آروم باشد یا همیشه مواج یا...؟
وقتی نوجون بودم یک معلم خوب داشتم که هنوز هم برام مثل یک تکیه گاهه، می دونم دوست نداره اسمش روبیارم اما همیشه مدیون ایشون هستم ، وقتی از مشکلات باایشون می گفتم و اظهار ناتوانی می کردم ، می گفت : " سعی کن مثل دریا باشی ؛ اگه یک رود و برکه کوچک باقی بمونی با کوچک ترین مانعی و مشکلی راهت بسته میشه و تبدیل به یک مرداب میشی .سعی کن بزرگ شی ، بزرگ و بزرگ تر ، تا هر مانعی و هر مشکلی سد راهت نشه و جلوی حرکتت رو نگیره .
اون موقع درک حرف ایشون و اجرای اون برام سخت و غیر ممکن بنظر می رسید اما حالا می بینم که چقدر ایشون درست می گفتن حرکت تازگی به بار می آره و زندگی رو تداوم می بخشه مثل دریا که همیشه در جریانه ؛ و بی تحرکی و طلب آرامشِ همیشگی انسان رو تبدیل به مردابی می کنه که عاقبتش گندابه .
چه زیبا گفتند شهید دکتر چمران : " سرنوشت ما همچون موج در تلاطم و پایین و بالا رفتن است . دائماًاز اوج به حضیض و از حضیض به اوج در حرکتیم " . 
بیایید دریایی بشیم ... بزرگ ؛ در عین آرامش تحرک داشته باشیم و اوج و فرود رو باهم تجربه کنیم که عاقبت دریا به اقیانوس می پیونده .
اما یادمون باشه دریای دل ما راهنمای ماهری نیاز داره ،که راه رو بشناسه تا در فراز و فرودش ، درآرامش و طوفانش دل را آروم در مسیر واقعی و درست رهنمایی کنه .   عزیز من ! راهنمای دل دریایی تو کیه ؟

                           وضویی زلال می گزارم . و برای او می نگارم . به نام پروردگار بهار  ، خداوند کوهسار ، کردگار آبشار . بیدادگر درختان از برگریزان و نگارگر شکوفه ریزان  .  به عنایت رحمان ، به عون رحیم   . اللهم رب النور العظیم ...